In zijn boek Slowness vroeg Milan Kundera zich af: “Waarom is het plezier van de traagheid verdwenen?” Voor ons draaide het opgroeien allemaal om ‘traagheid’ en we vonden weinig plezier in de dagelijkse sleur, van alles dat zich in een slakkengangetje bewoog; school, huiswerk, familiereünies, ski’s die steeds uitgleden, schaatsen met botte messen, bessenplukken, aardappeloogst, acnes, hooikoorts, bevriezingen, de regen, de natte sneeuw, de sneeuw, de kou en de nooit eindigende winter, en de meeste Belangrijker nog: het vooruitzicht om ooit de leeftijd te bereiken waarop het plezier begon, leek ergens tussen onbestaand en hoogst onwaarschijnlijk te liggen. Traagheid stond gelijk aan de dagelijkse en hardnekkige sleur en we zouden het heel goed zonder kunnen, dank je.

Vele decennia gingen voorbij en we begonnen de traagheid te missen; we waren het meedogenloze tempo van ons dagelijks leven beu en verlangden naar iets anders. Het leven verloopt in fases en de tijd was rijp om iets anders te gaan doen. Om een ​​lang verhaal kort te maken; begin 2015 verkochten we vrijwel alles wat we bezaten, kochten we een vervallen pand in Spanje dat we verbouwden en tot hotel verbouwden. Hebben we acht jaar later het ongrijpbare gevoel van traagheid gevonden? Moeilijk te zeggen. Wat we echter hebben ontdekt is veel plezier en voldoening in het samen creëren van iets; we vervullen (nog steeds) een droom die niet eens een bescheiden kans had om ooit werkelijkheid te worden. Laat staan ​​dat het ooit van de grond komt.

Zoals we door de jaren heen hebben geleerd; het gaat nooit om de bestemming; het draait allemaal om de reis. We zijn nog steeds onderweg en dat zal hopelijk nog jaren zo blijven.